امیرعلی حنانه، فرزند استاد مرتضی‌حنانه از احتمال انتشار آثار منتشرنشده مرحوم حنانه توسط یونسکو و شورای‌جهانی موسیقی خبر داد و با گله‌مندی از خانه موسیقی و وزارت ارشاد، توجه بیش از حد اساتید موسیقی ایرانی به سه‌تار را موردنقد قرار داد.
فرزند استاد مرتضی حنانه گفت: به‌دلیل عضویت در شورای جهانی موسیقی و شماره کپی‌رایتی که دراختیار دارم، می‌توانم یکی از کتاب‌های پدرم یا مجموعه‌ای از کارهای صوتی او را در خارج از ایران منتشر کنم اما به دلایل زیادی ترجیح می‌دهم که انتشار این آثار در ایران انجام شود.
وی گفت: انتشار این آثار؛ هزینه بالایی دارد و تامین چنین هزینه‌ای از حوزه‌های شخصی برایم مقدور نیست. وزارت ارشاد یا هر نهاد دولتی مرتبط دیگری که نسبت به ارزش این آثار آگاهی داشته باشند، می‌تواند و باید در این کار مشارکت کند. فکر می‌کنم این وظیفه چنین نهادهایی است که از هرکس در هنر کار جدی انجام می‌دهد، حمایت به عمل آورد. البته شخصا برای انتشار آثار پدرم از هیچ‌کدام از نهادهای مرتبط با موسیقی تاکنون درخواست کمک نکرده‌ام.
وی که در سی‌وسومین نشست یونسکو و سومین کنگره شورای جهانی موسیقی به ارائه مقاله درباره استاد حنانه و موسیقی ایرانی پرداخته است، عنوان کرد: این نشست در سال 2009 در کشور تونس برگزار شد. در جلسات تخصصی کنگره چندین مقاله درباره موسیقی ایرانی، ارکستر فارابی و هم‌چنین برخی آثار پدرم مثل کاپریس لعنتی و آپوس شماره 13 ارایه کردم. همین‌طور طی مقاله‌ای توانستم ایرانی بودن ساز لوت را به اثبات برسانم. اما متاسفانه دوستان نه تبریک گفتند و نه برای این دفاع از موسیقی ایرانی؛ پیام تشکری فرستادند.
حنانه هم‌چنین به انتقاد از خانه موسیقی پرداخت و گفت: خانه موسیقی یک نهاد صنفی است. اما اگر واقعا خانه موسیقی است، باید به تمام موسیقی‌های جدی در کشور بپردازد. اگرچه احساس می‌کنم این خانه تنها محدود به موسیقی سنتی و دستگاهی شده است. گویا موسیقی کلاسیک ایرانی و افرادی هم‌چون حنانه در آن جایی ندارند.
فرزند مرتضی حنانه تاکید کرد: خانه موسیقی امروز یک دست شده و حرف موسیقی ایرانی هم فقط سه‌تار شده است. درحالی‌که این شیوه، اصلا هنری و مطابق با معیارهای یک صنف هنری نیست.
وی ادامه داد: من عضو پیوسته و درجه یک خانه موسیقی هستم، اما به دلیل چنین شیوه‌ای، مدت‌هاست که به آن‌جا سر نزده‌ام و فقط ارتباطم با خانه منحصر به نامه‌هایی شده است که هرسال فرستاده می شود تا حق عضویت خودمان را پرداخت کنیم.
فرزند استاد مرتضی حنانه گفت: به‌دلیل عضویت در شورای جهانی موسیقی و شماره کپی‌رایتی که دراختیار دارم، می‌توانم یکی از کتاب‌های پدرم یا مجموعه‌ای از کارهای صوتی او را در خارج از ایران منتشر کنم اما به دلایل زیادی ترجیح می‌دهم که انتشار این آثار در ایران انجام شود.
وی گفت: انتشار این آثار؛ هزینه بالایی دارد و تامین چنین هزینه‌ای از حوزه‌های شخصی برایم مقدور نیست. وزارت ارشاد یا هر نهاد دولتی مرتبط دیگری که نسبت به ارزش این آثار آگاهی داشته باشند، می‌تواند و باید در این کار مشارکت کند. فکر می‌کنم این وظیفه چنین نهادهایی است که از هرکس در هنر کار جدی انجام می‌دهد، حمایت به عمل آورد. البته شخصا برای انتشار آثار پدرم از هیچ‌کدام از نهادهای مرتبط با موسیقی تاکنون درخواست کمک نکرده‌ام.
وی که در سی‌وسومین نشست یونسکو و سومین کنگره شورای جهانی موسیقی به ارائه مقاله درباره استاد حنانه و موسیقی ایرانی پرداخته است، عنوان کرد: این نشست در سال 2009 در کشور تونس برگزار شد. در جلسات تخصصی کنگره چندین مقاله درباره موسیقی ایرانی، ارکستر فارابی و هم‌چنین برخی آثار پدرم مثل کاپریس لعنتی و آپوس شماره 13 ارایه کردم. همین‌طور طی مقاله‌ای توانستم ایرانی بودن ساز لوت را به اثبات برسانم. اما متاسفانه دوستان نه تبریک گفتند و نه برای این دفاع از موسیقی ایرانی؛ پیام تشکری فرستادند.
حنانه هم‌چنین به انتقاد از خانه موسیقی پرداخت و گفت: خانه موسیقی یک نهاد صنفی است. اما اگر واقعا خانه موسیقی است، باید به تمام موسیقی‌های جدی در کشور بپردازد. اگرچه احساس می‌کنم این خانه تنها محدود به موسیقی سنتی و دستگاهی شده است. گویا موسیقی کلاسیک ایرانی و افرادی هم‌چون حنانه در آن جایی ندارند.
فرزند مرتضی حنانه تاکید کرد: خانه موسیقی امروز یک دست شده و حرف موسیقی ایرانی هم فقط سه‌تار شده است. درحالی‌که این شیوه، اصلا هنری و مطابق با معیارهای یک صنف هنری نیست.
وی ادامه داد: من عضو پیوسته و درجه یک خانه موسیقی هستم، اما به دلیل چنین شیوه‌ای، مدت‌هاست که به آن‌جا سر نزده‌ام و فقط ارتباطم با خانه منحصر به نامه‌هایی شده است که هرسال فرستاده می شود تا حق عضویت خودمان را پرداخت کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر