در اين روز در سال 1345 (ماه مه سال 1966) سردبيران روزنامه هاي بزرگ تهران در نشستي كه به ابتكار غلامحسين صالحيار (روزنامه نگار ارشد وقت در كشور) برگذار شده بود، نگراني خود را از تمايل دولت كه برخي از خبرهاي داخلي بايد عينا از بولتن آژانس پارس (ايرنا) نقل شود ابراز داشتند و گفتند كه دولت از طريق اين خبرگزاري كه دست به گسترش آن زده است مي خواهد روزنامه ها را به طريقي تازه كنترل كند و متعهد شدند و به يكديگر قول دادند كه جز تحت فشار و اصرار، از خبرهاي خبرگزاري استفاده نكنند و به دولت ياد آور شوند كه چون خبرهاي خبرگزاري همان اطلاعيه هاي وزارتخانه ها است و تنظيم ژورناليستيك نمي شود، ناقص است و براي مخاطب جاي سئوال باقي مي گذارد و لذا آنها را پس از دوباره نويسي و تكميل منتشر خواهند كرد زيرا كه رسالت رعايت اصول خبرنويسي را برعهده دارند. آنان همچنين متعهد شدند كه منابع ديگري وراي سازمانهاي دولتي براي توليد خبر بيابند و خبرنگاران را با دادن پاداش و امتياز (پوان) تشويق به اين كار كنند و ميان تحريريه هاي روزنامه ها رقابت برقرار شود تا مطبوعات پيشرفت كنند.
نتايج اين جلسه بعدا به اطلاع تحريريه هاي روزنامه ها رسيد و خبرگزاري پارس (پس از انقلاب به خبرگزاري جمهوري اسلامي، ايرنا، تغيير نام داده است) از چشم آنها افتاد و تاكيد كردند كه گزارش خبرگزاري تا به تاييد خبرنگار مربوط در تحريريه هر روزنامه نرسد قابل چاپ كردن نيست و در غير اين صورت خبرنگار حق خواهد داشت به سنديكاي خود شكايت كند و سردبير احيانا مواخذه شود.
در دهه يكم قرن 21، ايران داراي بيش از 13 خبرگزاري و بعضا كوچك و چند نفره شده است و به نظر نمي رسد كه اين خبرگزاري ها از استفاده كنندگان حق اشتراك بگيرند!. به گفته آگاهان، برخي ازآنها جاي دفاتر روابط عمومي موسسات را گرفته اند و ....
در سال 1385 (2006 ميلادي) زماني که شمار خبرگزاري هاي داخلي ايران به رقم 13 رسيده بود، اصحاب نظر گفته بودند که اين خبرگزاري ها بعضا از کمک مالي دولت برخوردار هستند و روزنامه ها عمدتا از آنها استفاده مي کنند و همين تشابه اخبار روزنامه ها و يکسان بودن منابع آنها سبب شده است که تيراژها متناسب با افزايش جمعيت بالا نرود و توجه به روزنامه خواني در ايران چشمگير نباشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر