پيچيده شدن مسئله عراق (يک سال پس از اشغال نظامي اين کشور) سبب شده بود كه رسانه ها بارديگر متوجه تاريخدانان شوند و به انتشار نظر آنان در باره اوضاع آتي جهان بپردازند. ماحصل نظر چند تاريخدان آمريكايي، اروپايي و عرب در اين زمينه كه از 15 تا 17 مه 2004 انتشار يافته بود از اين قرار است:
- تجربه اي كه از اشغال نظامي عراق به دست آمده مانع از اين خواهد بود كه دست كم در دهه جاري واقعه مشابهي روي دهد و يك يا چند دولت بدون مجوز سازمان ملل در صدد حمله نظامي به كشوري ديگر برآيند.
- سران آمريكا و انگلستان باور نداشتند كه عراقي ها پس از فروپاشي ارتش و اشغال كشورشان، تا اين حد مقاومت كنند و درعين حال هم افتند و زخم هاي کهنه سربازکنند.
- نبايد فرماندار آمريکايي عراق (برمر) ارتش اين کشور را به آن سرعت منحل و مقامات دولتي را برکنار مي ساخت که هرج و مرج و خلاء مديريت به دنبال داشت.
- آمريکا انتظار نداشت كه دولتهاي مخالف اشغال نظامي عراق براي مدتي طولاني بر سر حرف خود بايستند.
- فشار به دولت هاي مورد نظر (با هدف سرکوب شدن آنها)، از اين پس سياسي: با استفاده از ابزارهايي نظير رسانه ها و انجمن هاي مختلف، و اقتصادي: با استفاده از حربه هايي چون تحريم خواهد بود؛ تا حمله تمام عيار نظامي.
- دولتهاي قدرتمدار با توجه به تجربه حاصل از وضعيت عراق، و با توجه به ارتقاء آگاهي هاي عمومي مردم از تحولات اوضاع و نيز نيات آنها از طريق دسترسي به تحليل اخبار و از اين رهگذر تقويت احساس همبستگي انساني ميان آنان (به همان گونه كه سعدي شيراز در توصيف «بني آدم» گفته است) ناچار به تغيير استراتژي هاي خود هستند.
- چين فعلا ابر قدرتي مسالمت آميز باقي خواهد ماند و تلاش خواهد كرد كه حتي الامكان انرژي خود را صرف معارضه نكند. لذا قدرتمداران ديگر به ويژه غرب نمي توانند روي آن براي تاييد نظرشان حساب کنند.
- نظام جهاني كه وجود شوروي، آن را قبلا در جهان برقرار ساخته بود در اين دهه و دهه بعد باز گشت نخواهد داشت، مگر اين که غرب اشتباه کند و دست به تحريک روس ها بزند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر