آمار وبلاگها در اينترنت در مه سال 2005 نشان مي دهد كه در چين چهار ميليون نفر داراي وبلاگ هستند و توجه چيني ها به استفاده از اينترنت زيادتر است.
«لي شينده» يكي ار اين وبلاگ نگاران چين است . وي كار روزنامه گاري را منحصر به انتشار عكس و مطلب در وبلاگ خود كرده و با يك دوربين ديجيتال و يك «لپ تاب» به راه مي افتد و در گوشه و كنار چين هرجا كه نقصي در كار دولت ببيند و يا متوجه اشتباه يك مقام دولتي شود آن را همان ساعت به صورت مطلب ژورناليستيك مي نويسد و با تصوير در وبلاگ خود قرار مي دهد.
«لي» همچنين شكايت و انتقاد مردم را در اين وبلاگ منعكس مي سازد و مي گويد كه او كار روزنامه نگاري را به همين عمل منحصر كرده و معتقد است كه يك روزنامه نگار بايد در يك رشته پيش برود و متحصص شود. او مي گويد كه دستگاه روابط عمومي دولت متبوع (چين) نوشته هاي او را از وبلاگ مي گيرد و خلاصه مي كند و به اطلاع مقامات ارشد مي رساند زيرا تجربه كرده است كه چند روز پس از قرار گرفتن انتقاد او در وبلاگ، دولت بازرس فرستاده و مسئله را حل كرده است.
«لي» گفته است كه هدف مائو هم از نصب تخته سياه در ميدانهاي نقاط مختلف چين همين بود كه مردم درد دل خود را بر آنها بنويسند و ماموران ويژه اين مطالب را رونويس كنند و به او (مائو) اطلاع دهند. در آن زمان اينترنت نبود كه وبلاگ نويسي كنند و تخته سياه و يا ارسال نامه مسقيم راه حل مسائل بود. نامه هاي مستقيم وقت گير هستند ولي وقتي به زبان روزنامه نگاري در آيند خلاصه و آسان مي شوندو با يك نگاه مي شود به مفاد آنها پي برد و دستور رسيدگي صادر كرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر