اغلب از جنوب كشور و كرانه هاي خليج فارس و درياي عمان يك سرزمين خشك و داغ در اذهان تداعي مي شود. حال آن كه در هر سرزميني كه تمدن و زندگي انساني شكل گرفته حتما فضاهايي وجود داشته كه زندگي را قابل تحمل و مطبوع كرده است. در جنوب كشور نيز نقاطي وجود دارند كه كمتر شناخته شده اند و از نظر 3 آب و هوايي با فضاي مرسوم و معمول تفاوت دارند.
منطقه حفاظت شده “گنو” در شمال بندرعباس با آب و هوايي مطبوع سرزميني كوهستاني، از جمله اين مناطق به شمار مي رود.
گنو، با مساحت 27 هزار و 500 هكتار و ارتفاع متغير 50 تا 2 هزار و 374 متر در شمال بندرعباس قرار دارد و از نظر تنوع گياهي و جانوري و آب و هواي مطبوع، كوهها و دره ها بي نظير است.
از سال 1351 تا سال 1354 اين سرزمين را به عنوان منطقه حفاظت شده شناختند؛ اما به دليل غناي طبيعي از سال 1354 به عنوان پارك ملي معرفي شد. اين سرزمين به عنوان بخشي از سرمايه و ميراث طبيعي به شمار مي رود و شهرت بين المللي دارد. كوه گنو، به سبب داشتن آب و هواي سرد، برف خيز بودن و دامنه هايي سرسبز با آب و هواي مطبوع، از سال 1320 مورد توجه مردم بندرعباس بوده است و در طول اين سالها ساكنان شهر براي فرار از گرما، به مناطق ييلاقي كوه گنو مانند كهنوج، باغ كاشان و چاهو سفر مي كرده اند.
كوه گنو 2 قله بزرگ به نام نصيري و بازگرد دارد كه بلندترين نقطه را تشكيل مي دهند و از انواع درختان جنگلي و بوته هاي دارويي پوشيده شده اند. درختان انگور، سيب، زردآلو، انار، انجير، نارنگي، ليموترش، نارنج، انبه و خرما طبيعت زيباي منطقه را زينت بخشيده اند. چشمه هاي متعددي با نامهاي انارو، باغ زير، سرا، دزك، الياسي درمر اين باغها را آبياري مي كرده اند، كه متاسفانه طي سالهاي خشكسالي، تعدادي از آنها خشك شده اند.
كوه گنو از نظر زيست محيطي نيز براي زندگي انواع حيوانات گوشتخوار و علفخوار مانند پلنگ، كفتار، گرگ، شغال، قوچ، ميش، بز و آهو مناسب است.
راه رسيدن به منطقه “گنو” از مسير بندرعباس به بندرلنگه است. در اين مسير، از راه روستايي تازيان با طي كردن يك جاده 30 كيلومتري فرعي، مي توان به دامنه كوه گنو رسيد.
از جمله جلوه هاي طبيعي و جذاب گردشگري اين منطقه، آب گرم گنو است. اين آب گرم از جمله مشهورترين آب گرم هاي استان هرمزگان به شمار مي آيد. در فاصله 25 كيلومتري بندرعباس و در حاشيه راه اصلي بندرعباس به تهران (در 6 كيلومتري جاده اصليa) آب گرم گنو قرار گرفته كه در فصل پاييز، زمستان و ماه فروردين پذيراي گردشگران بسياري است. آب گرم از اعماق زمين مي جوشد و پس از عبور از حوضچه هايي كه براي مردان و زنان در نظر گرفته شده است به سوي آبادي گنو در دامنه كوه روان مي شود و نخلستان گنو را مشروب مي كند. اين آب در قديم، چندين آسياب را به گردش در مي آورده و غلات مردم نواحي اطراف را آرد مي كرده است. چنين منطقه اي با چشمه سارها، درختان فراوان، هواي لطيف كوهستاني، يك ثروت طبيعي است كه مردم منطقه نيز در حفظ آن كوشا هستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر