در طول اجلاس ناشران روزنامه هاي آمريكا يي سهامدار خبرگزاري اسوشييتدپرس كه 22 مه سال 1900 در نيويورك پايان يافت و نتيجه اش اعلام اسوشييتدپرس به عنوان يك خبرگزاري غيرانتفاعي تعاوني بود پيشنهاد هاي تازه اي مطرح شد كه بعدا شكل تازه اي به سازمان تحريري رسانه ها داد. اين اجلاس در آن زمان هياتي را براي بررسي كارشناسانه و به صورت ضابطه درآوردن اين پيشنهادها تعيين كرد و از آن پس هر چند سال و گاهي چند دهه يك بار جلسات حرفه اي براي بازبيني اين ضوابط تشكيل مي شود. اين ضوابط و بازبيني ها از دهه 1920 از مرزهاي آمريكا فراتر رفته و جهاني شده اند. از جمله اين ضوابط مدون، منع كار كردن همزمان يك روزنامه نگار درگير در امور خبري در دو روزنامه بود (كه بعدا به دو و يا چند رسانه تعميم يافت)و روزنامه هاي تهران هم از سال 1955( 1334 ) آن را پذيرفتند و به اجرا در آوردند كه تا انقلاب سال 1357 دقيقا رعايت مي شد و سختگيري كيهان و اطلاعات در اين زمينه بسيار شديد بود و حتي مبادله خبر ميان خبرنگاران دو روزنامه ممنوع و در صورت مشاهده ، هردو خبرنگار اخراج مي شدند. همين جدايي مطلق تحريريه هاي خبري رسانه ها در سراسر جهان و ايجاد رقابت ميان آنها باعث پيشرفتشان شد. به علاوه ، در حرفه روزنامه نگاري نهادها و عناوين تازه اي به وجود آمد از جمله « روزنامه نگار فري لنس ( ناوابسته به يك رسانه ، حق التحريري ، مستقل . واژه فري لنس از عنواني اقتباس شده است كه در قرون وسطي به مردان سويسي كه داوطلب استخدام در ارتش هر كشوري بودند كه پول بيشتري به آنان پيشنهاد مي كرد)» ، سنديكاهاي توزيع مقالات و ... و تنها اين روزنامه نگاران مجاز به فروش مطالب خود به رسانه هاي متعدد بوده اند. اعضاي سنديكاهاي توزيع مقالات ، تحليلها و سفرنامه هاي خبري، نوشته خود را به سنديكا مي دهند و سنديكا همانند يك خبر گزاري به روزنامه ها و هر رسانه ديگر مي فرستد و براي هركدام كه چاپ كند صورت حساب ارسال مي دارد. ممكن است يك مقاله، همزمان در دهها روزنامه انتشار يابد و .... به اين ترتيب كار كردن عوامل خبر( خبرنگار ، دبير و سردبير اجرايي ) همچنان از كار كردن همزمان در دو رسانه ممنوع هستند. ابراز نظر شخصي ( به هر صورت؛ مصاحبه و نوشته ) از كار خبر مجزا شده و اعضاي كادر استخدامي تحريريه يك رسانه مي توانند درباره نظر شخصي خود با رسانه هاي ديگر مصاحبه كنند يا آن را بنويسند و بفرستند.
در اين راستا ، در ماه مه 1985 گروهي از روزنامه نگاران كه در جهان از شهرت حرفه اي و بي طرفي بر خوردار بودند پارا فراتر نهاده و پس از يك نشست اخطار كردند كه رسانه هاي بزرگ عمدتا توجه خود را معطوف به حرفها و بازي هاي سياستمداران و اعلاميه ها و مصاحبه هاي از پيش نوشته شده دولتمردان كرده اند و دارند از مردم عادي و مشكلات زندگاني آنان دور مي شوند.
اين گروه اين روند را خروج رسانه ها از اصول و در نتيجه حرفه خود اعلام داشتند و تاكيد كردند كه ادامه اين روند منجر به آن خواهد شد كه همه فعاليت ها معطوف به اعمال و گفته هاي چند نفر در جهان شود كه اين بزرگ جلوه دادن ها عوارض جهاني مطلوب نخواهد داشت. رسانه ها در آغاز كار به حرفها و كارهاي مردم عادي و دشواري هاي آنان توجه بيشتري نشان مي دادند و اصول روزنامه نگاري بر همين اساس تدوين شده است كه دارد به فراموشي سپرده مي شود.
اين اخطار، ظاهرا پس از نقل وسيع گزارشهاي چند شبكه كه نام «خبري» بر خود نهاده اند و خبرگزاري هاي اصطلاحا «بين المللي» در رسانه هاي همگاني داده شد ، زيرا كه اين شبكه ها عمدا و يا به دليل آساني دسترسي، توجه خود را به اخبار داده شده از سوي منابع دولتي و نيز اظهارات سياستمداران و دولتمردان معطوف كرده بودند و ... كه اين روش تا به امروز( سال 2004 ) ادامه دارد. نقل همين گزارشها كه ابزارهاي غير حرفه اي ازجمله سلفون ها هم آنها را به مشتركان خود مي رسانند باعث كاهش تيراژ رسانه هاي چاپي و مخاطبان راديو ـ تلويزيونها شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر