19 ژوئن 2005 شبكه ان.بي.سي. در برنامه «ديت لاين» گزارش مفصل و مصوري از كارخانه هاي ساخت پوشاك در بنگلادش پخش كرد كه نشان مي داد از لحاط شرايط و محيط كار وضعيت چندان مناسبي نداشتند و مزد برشكاران و دوختگران حدود ده سنت (90 تومان) در ساعت بود. محصول كار اين كارگاهها عمدتا به آمريكا صادر مي شود و در اينجا با به به و چه چه در فروشگاههاي بزرگ زنجيره اي همچون «كي مارت» و «وال مارت» بفروش مي رسد. بهاي فروش اين پوشاك در آمريكا نزديك به پنج برابر قيمت آن در بنگلادش است. برخي از آمريكاييان كه برنامه را ديده بودند گفته بودند كه با مشاهده زجر و چهره عرق ريز زنان دوختگر بنگلادشي، ديگر رغبت پوشيدن محصول دسترنج آنان را نخواهند داشت مگر اين كه برايشان ثابت شود كه مزد آنان منصفانه شود و شرايط كارگاه (از لحاظ ساعات كار، بيمه و محيط) بهبود يابد.
در برنامه ديگر كه 18 ژوئن 2005 از شبكه اي.بي.سي. پخش شد يك كارخانه بزرگ ساعت سازي شيكاگو نشان داده شد كه مدير آن از كاهش سفارش مي ناليد و مي گفت: ما هر ساعت ديواري را كه مشتري آن دولت و سازمانها و شركتها هستند به 23 دلار مي فروشيم ولي همين ساعت با كيفيت مشابه از چين وارد مي شود و به پنج دلار بفروش مي رسد و مشتريان ما، حتي سازمانهاي دولتي ترجيح مي دهند كه ساعت چيني بخرند. در چين به دليل سوسياليستي بودن نظام، كارگران از محيط و شرايط كار شكايت ندارند و در كارخانه ها از ابزارهاي تازه و آخرين پيشرفتهاي تكنولوژي استفاده مي شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر