انقلاب اداري در ايران که از آن تنها مورد " برکناري برخي مديران و کارمندان " به اجرا در آمد - ضعف مطبوعات ايران

در اين روز در سال 1358 ، نزديك به پنج ماه پس از انقلاب، اعلام شد كه اينك نوبت به انقلاب اداري رسيده است كه يك مسئله ريشه دار ايران است و اصلاحات بايد از ادارات و سازمانهاي دولتي آغاز شود و كاركنان دولت خود را خدمتگزار و نان خور مردم بدانند نه بالا دست آنان. كارها سريعا و با بي نظري انجام گيرد، اشكالتراشي براي مردم نشود، امروز و فردا كردن به زباله دان تاريخ ريخته شود، پست فرمانبري و پيشخدمتي در ادارات حذف شود، اطاقهاي مديران به روي مردم باز و اثري از منشي مخصوص نباشد ، همه حقوق بگيران دولت پاسخگوي مردم باشند و سازمانهاي مملكتي از عوامل بد و ... تصفيه شوند. مقرري بگيران از بيت المال بايد به ملت وفادار ، به كار خود معتقد و به پاكدامني و پرهيزگاري شهرت داشته باشند. اين خبر همه را شاد و اميدوار كرد ولي جز اخراج برخي مديران و كاركنان، اصلاحات چشم گير ديگري صورت نگرفت كه با نگاهي به گذشته بايد بخشي از آن را به حساب كوتاهي و يا ضعف مطبوعات گذارد. مطبوعات ما مانند ساير كشورها، مطالب را دنبال نمي كنند و در نتيجه تصميمات به فراموشي سپرده مي شوند. خبرنگار روزنامه، در كتابهاي درسي روزنامه نگاري، به پياده نظام اين حرفه كه هر روز موظف است در همان جبهه تكاپو و تلاش كند تشبيه شده است كه نخستين برنامه روزانه او بايد اين باشد كه ببيند در حوزه پوششي كار او اجراي تصميمات درچه مرحله اي است و گام تازه در اين راه چه بوده و آن را به اطلاع مردم برساند كه به همين انگيزه روزنامه را خريداري مي كنند. مثلا: در اجراي دستور عمومي « پاسخ گويي فوري به مراجعان » امروز چه گام تازه اي برداشته شد و گام ديروز چه بود و ... و سپس بپردازد به كسب تازه ها. به نظر مي رسد كه خبرنگاران مطبوعات ما از مورد دوم، برنامه روزانه خود شروع مي كنند و چون جامعه از نتيجه تصميمات خوب بي خبر مي ماند آن را از ياد رفته و منتفي تلقي مي كند و .... مطبوعات شوروي سابق كه دولتي و يا حزبي بودند دچار همين ضعف شدند كه مورخان پس از بررسي علل شكست و فروپاشي آن امپراتوري، تنبلي و فتور مطبوعات آن اتحاديه و خروج آنها از اصول اين حرفه را يك علت اين اضمحلال اعلام داشته اند.