چهارم ژوئن 1878 و در جريان گفت و گوهاي نمايندگان دولت عثماني و دولت لندن در استانبول، دولت عثماني عملا (نه رسما) قبرس را در اختيار انگلستان قرار داد و در عوض از دولت لندن خواست که در کنوانسيونهاي اروپاييان بويژه نشست برلين جانب آن دولت را بگيرد و نگذارد که روسيه در اروپاي جنوب شرقي نفوذ کند. اين داد و ستد سياسي تا سالها محرمانه مانده بود. از همين زمان انگلستان در قبرس صاحب اختيار شد و هنوز در اين جزيره پايگاه نظامي دارد. مورخان بعدا نوشتند که دولت عثماني در سازش مورخ چهارم ژوئن 1878 قبرس را در ازاء تعهد دولت انگلستان كه در هر جنگ عثماني و روسيه از عثماني حمايت كند به انگلستان واگذار كرد.
قبرس تا سال 333 پيش از ميلاد گوشه اي از قلمرو دولت ايران بود که اسکندر مقدوني بر آن استيلا يافت. در دوران حکومت جانشينان اسکندر و درپي گسترش قلمرو امپراتوري روم تا شرق مديترانه، قبرس به دست اين دولت افتاد. بعدا جمهوري «ونيز» آن را مالك شد و آنگاه به تصرف عثماني در آمد. دولت لندن که از ژوئن 1878 عملا اختياردار قبرس شده بود در سال 1914 (آغاز جنگ جهاني اول) قبرس را که تا آن زمان هنوز اسما (نه عملا) در نقشه امپراتوري عثماني قرارداشت رسما ضميمه مستعمرات خود ساخت. چند دهه بعد و در سال 1960 قبرس در پي يك بپاخيزي طولاني و خونين بر ضد سلطه انگلستان استقلال به دست آورد و جمهوري شد. با وجود اين، دولت انگلستان پايگاه نظامي خود در آن جزيره را حفظ كرده است. در دهه 1970 تركهاي قبرس كه در دوران سلطه عثماني به اين جزيره مهاجرت كرده بودند با كمك نظامي تركيه كه نيرو به قبرس فرستاده بود اين جزيره را تجزيه كردند كه مذاکره براي حل اين مسئله ادامه دارد. داستان قبرس درس عبرتي است براي مللي كه در صدد تجزيه و كوچك كردن و تضعيف خود باشند، وضعيتي كه قدرتهاي بزرگتر خواهان آنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر