افضل الدين محمد پسر حسن پسر حسين پسر محمد خوزه مرقي کاشاني معروف به بابا افضل از عارفان دانشمند قرن هفتم هجري است. وي در زمان خويش شهرت بسيار داشته و همواره مورد احترام و تکريم فاضلان و دانشمندان عصر بوده است. بابا افضل کاشاني در تمام مدت عمر خود در کاشان ساکن بوده و اوقات خود را به تدريس و تأليف و تحقيق و مباحثه گذرانده است.
وي مؤلف چند رساله در تصوف و سلوک و حکمت به زبان پارسي است که در منتهاي فصاحت و شيوايي نوشته شده. بهمين جهت در زبان پارسي نويسنده اي بسيار زبردست بوده است. رساله هاي عمده او به شرح زير است:
المفيد للمستفيد، ساز و پيرايه شاهان پرمايه، منهاج المبين در منطق، مدارج الکمال، عرض نامه، جاودان نامه، راه انجام نامه، مبادي موجودات، ترجمه رساله نفس ارسطو، ترجمه رساله تفاحه ارسطو و رساله زجرالنفس يا ترجمه رساله ينبوع الحيات ادريس که هر سه را ترجمه کرده است، رساله سؤال و جواب، رساله چهار عنوان، شرح فصوص الحکم، آيات الصنعه به عربي، مجموعه رباعيات و يک عده مکاتيب و تقريرات. وفات او به اختلاف در سالهاي 604، 605، 641 و رجب سال 666 و 667 و 707 نوشته اند.
ديوان اشعارش که بيشتر شامل رباعي است در سال 1351 خورشيدي در 260 صفحه به قطع وزيري منتشر شده است. نمونه اشعار اوست:
گفتم همه ملک حسن سرمايه تست خورشيد فلک چو ذره در سايه تست
گفتا غلطي ز ما نشان نتوان يافت از ما تو هر آنچه ديده اي مايه تست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر