1- در فرهنگ ايراني صحبتي از نحوست سيزده نيست. نياكان ما به خلاف اروپائيان و اعراب ، عدد سيزده را فرخنده و خوش يمن مي دانستند. ابوريحان بيروني در كتاب آثارالباقيه، آنجا كه از مردم ايران باستان سخن مي گويد به روزهاي سال اشاره مي كند و درباره سيزدهم فروردين مي نويسد : ايرانيان باستان هر روز از ماه را به نامي مي خوانند و سيزدهمين روز ماه ، « تير » ناميده مي شود و « تير » نام فرشته اي عزيز و نام ستاره اي بزرگ و نوراني و خجسته است. بنا براين سيزده نمي تواند نحس باشد .
2- بر اساس اساطير ايراني در اين روز، سرحد ايران و توران با تير انداختن آرش مشخص مي شود. به اين معنا كه ميان افراسياب كه بر شهرهاي ايران مسلط شده بود و منوچهر كه در قلعه تركستان متحصن گرديده بود، صلح مي افتد و اين دو موافقت مي كنند كه يك تن از لشكر منوچهر با همه توان خود تيري بيندازد و هرجا كه آن تير فرود آمد مرز دو كشور باشد ؛ وسرانجام ، آرش تيري از قله دماوند مي افكند كه در كنار جيحون فرود مي آيد و به اين ترتيب ، ايرانيان در" تير" روز از تيرماه كه آن را « تيرگان » مي خوانند از محنت رهايي مي يابند. به همين سبب در اين روز جشني برپا مي داشتند كه همچون مهرگان و نوروز خجسته ومبارك است.
3- سيزدهم هر ماه ِ شمسي كه تير روز ناميده مي شود مربوط به فرشتهً بزرگ و ارجمندي است كه " تير " نام دارد و در پهلوي آن را تيشتر مي گويند. فرشتهً مقدس تير در كيش مزديستي مقام بلند و داستان شيريني دارد.
4- ايرانيان ِ قديم نيز پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادي كردن كه به ياد دوازده ماه سال است، روز سيزدهم نوروز را كه روز فرخنده ايست به باغ و صحرا مي رفتند و شادي مي كردند و در حقيقت با اين ترتيب رسمي بودن دورهً نوروز را به پايان ميرسانيدند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر