حمدشاه مسعود بی تردید از فرماندهان و مجاهدان نظامی ایران زمین بود که سالها با ارتش شوروی سابق که افغانستان را اشغال کرده بود جنگید و پس از آن هم درگیری‌های نظامی با گروه طالبان داشت
او خیلی هوشیار بود و از دیگر رهبران مجاهدین٬ نظر به استعدادی که در سازماندهی امور نظامی دارد٬ برجسته تر بود. انسان نهایت با اراده و پر شوری بود. در حل مسایلی که رویاروی او قرار دارد٬ از هدفمندی و پیگیری خارق العاده ای کار میگیرد. هنگام پیشبرد عملیات رزمی٬ اوضاع و توازن قوا را با فراست ارزیابی میکند و توانایی آنرا دارد که به طور مستقل تصمیم گیری کند.
ای اخمد شاه! افغانستان، تکه ای از سرزمین مقدس ایران بزرگ، برخواهد خاست، بر خواهد دمید، شکوفا خواهد شد؛ از میان دانه‌های نیرومندی که تو بر زمینش افشاندی
من می‌دانم که بلندی‌های البرز به بلندای قامت و آرمان‌های تو غبطه خواهند خورد. به ایستادگی و عزم تو همه کوهستان‌ها همه قله‌های سرکش غبطه خواهند خورد. تو آزادی میهن را نخواهی دید؛ همانگونه که کاوه آهنگر و آرش کمانگیر و بابک و ابومسلم مازیار و دگر فهرمانان ندیدند
ای وطن!!! ای ایران!!! کجایند آن مردانی که همه جوانی شان را به پای آرمان‌های تو، به پای سربلندی و سرافرازی تو ریختند؟ کجایند آن مردانی که قلبشان تنها به عشق آزادی تو می‌طپید و می‌گفتند: "ما برای آزادی می‌رزمیم. برای ما زیستن در زیر چتر بردگی بدترین نوع زندگی است. اگر آزادی ما بر باد رفت، اگر غرور ملی ما شکسته شد، زندگی برای من کوچکترین ارزشی نخواهد داشت
بخوابید ای سرداران سرافراز وطن! آرام بخوابید در آغوش مام میهن. مام میهنی که به ندای «روان نیاکان» و به فرمان «آیین کهن ایران» همواره زاینده و پرورنده فرزندانی همچو شماها بوده است و خواهد بود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر