کانون ایرانیان

۱۳۸۹ خرداد ۸, شنبه

زبان سكايى در آسياى مركزى

زبان ايراني سكايي و گويش‌هاي وابسته به آن – زماني - در قلم‌رويي پهناور، از درياي بلخ تا چين، تكلم مي‌شد. نام دو گروه از قبايل سكايي آسياي مركزي در منبعي كهن، يعني سنگ‌نبشته‌هاي هخامنشي ذكر شده است: Saka tigraxauda”سكاهاي داراي كلاهخودهاي تيز“ و Saka haumavarga ”سكاهاي پرستنده‌ي گياه مقدس هوم“. تاكنون هيچ متني از اين زبان‌هاي سكايي باستاني، از خود آسياي مركزي كشف نشده است، اما در تركستان چين به زبان‌هايي خويشاوند با زبان كهن سكايي، يعني خُتَني و تومشوقي - كه از متن‌هايي متعلق به حدود سده‌ي هفتم تا دهم م. موفق به شناخت آن‌ها گرديده‌ايم - سخن گفته مي‌شد. در ميان زبان‌هاي ايراي نو، آن‌هايي كه در دره‌هاي كوه‌هاي پامير تكلم مي‌شوند، به همان گروه زبان‌هاي باستاني سكا متعلق‌اند و احتمالاً برخي از اين گويش‌‌ها مستقيماً از گويش‌هاي سكايي عهد باستان منتج شده‌اند. يك نمونه از اين گويش‌هاي ايراني نو سكايي، گويش وَخي است كه برخي ويژگي‌هاي مهم آواشناختي آن با زبان ختني مشترك است.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر