وسعت «شهر سوخته» و يافته‌هاي کاوشگران اين محوطه باستاني را از صورت يک محوطه عادي دوران مفرغ خارج کرده و به اين نتيجه رسانده که زندگي در«شهر سوخته» با دوران آغاز شهرنشيني در فلات مرکزي ايران و بين النهرين همزمان است. سند يا کتيبه‌اي که نام واقعي و قديمي اين شهر را مشخص کند هنوز به دست نيامده و به دليل آتش سوزي در دو دوره زماني بين سال هاي ۳۲۰۰ تا ۲۷۵۰ قبل از ميلاد «شهر سوخته» ناميده مي‌‌شود.
تاريخچه تحقيقات
کلنل بيت، يکي از ماموران نظامي بريتانيا از نخستين کساني است که در دوره قاجار و پس از بازديد از سيستان به اين محوطه اشاره کرده و نخستين کسي است که در خاطراتش اين محوطه را شهر سوخته ناميده و آثار باقيمانده از آتش سوزي را ديده است. پس از او سر اورل اشتين با بازديد از اين محوطه در اوايل سده حاضر، اطلاعات مفيدي در خصوص اين محوطه بيان کرده است. بعد از او شهر سوخته توسط باستان شناسان ايتاليايي به سرپرستي مارتيسو توزي از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۷ مورد بررسي و کاوش قرار گرفت.
جغرافيا و محيط زيست شهر سوخته
بر مبناي يافته‌هاي باستان شناسان شهر سوخته ۱۵۱ هکتار وسعت دارد و بقاياي آن نشان مي‌‌دهد که اين شهر داراي پنج بخش مسکوني واقع در شمال شرقي شهر سوخته، بخش هاي مرکزي، منطقه صنعتي، بناهاي يادماني و گورستان است که به صورت تپه‌هاي متوالي و چسبيده به هم واقع شده اند. هشتاد هکتار شهر سوخته بخش مسکوني بوده است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر