دیپلماسی ایرانی در یادداشتی، به تحلیل تصمیم جدید رئیس جمهور یمن برای گفت‌وگو با مخالفان پرداخت و نوشت:
دستور على عبدالله صالح براى تشکیل کمیته اى مذاکره کننده با مخالفان نشان مى دهد که او در دوراهى ترس از مخالفان و شهامت گفت‌وگو با مخالفان، حرکت در مسیر دوم را انتخاب کرده است.
باید تحولات زنجیره اى آفریقا تا خاورمیانه اتفاق مى افتاد تا دولت هاى اقتدارگراى مجاور از ترس از کف دادن قدرت و گرفتار شدن در مخمصه مشابه، از مخالفانشان بخواهند که درخواست هاى خود را مطرح کنند.
با وجودى که دیکتاتورى چون معمر قذافى سرسختانه ایستاده و بیشترین سماجت را در قبال مخالفت هاى داخلى نشان مى دهد، برخى حاکمان عربى که چندین سال در چارچوب هاى سیاسى انحصارگرانه زیسته اما از دوراندیشى و عقلانیت بیشترى نسبت به قذافى برخوردارند، ترجیح مى دهند پیش از رویارویى با فجایع عمیق اجتماعى و سیاسى، از راهکارهاى کارسازترى براى حل و فصل مشکلات داخلى استفاده کنند.
ایشان بر آنند تا اختلافات همچنان در حوزه سیاسى باقى بماند و به مرحله گفتمان انقلابى وارد نشود. حفظ اختلافات در چارچوب سیاسى موجب مى شود تا انگیزه ها و اهداف مخالفان در قالب گفت‌وگو و دیپلماسى قابل طرح باشد و ادبیات انقلابى و براندازانه از نوع آنچه در مصر و تونس و لیبى فراگیر شده، خفیف و پوشیده باقى بماند.
گردن نهادن به شنیدن صداى مخالفان آسان ترین و کم هزینه ترین راه براى حفظ قدرت و جلوگیرى از سقوط است. اما انتخاب این تصمیم از هر حاکمى برنمى آید و شجاعت و درایت خاصى مى طلبد. اگر ترس را همزاد دیکتاتورها بدانیم که زاینده خشونت عینى و ذهنى است، صلح را هم مى توانیم زاییده گفت‌وگو و شجاعت تلقى کنیم.
على عبدالله صالح شاید به چیزى وراى این مسائل مى اندیشد و یگانه هدفش از طرح درخواست گفت‌وگو با مخالفان، تنها و تنها بقاى خود باشد اما دریافتن همین مساله و درک منطق گفت‌وگو با مخالفان، نشانگر آن است که حتى مقتدرترین حکومت هایى که پشتوانه هاى خارجى نیز دارند ناگزیر از گردن نهادن به دیپلماسى با مخالفانشان هستند و مى بایست آنها را در عرصه سیاسى پذیرا شوند.
در خبرها آمده است که رئیس جمهوری یمن دستور آغاز گفت‌وگو با مخالفان را صادر کرده است. البته معلوم نیست معترضان این خواسته را اجابت کنند و شاید پیش شرطى براى گفت‌وگو داشته باشند. پیش شرط براى گفت‌وگو ، یعنى تنها یک قدم مانده تا انقلاب.
عبدالله صالح کمیته‌ای دولتی را برای آغاز گفت‌وگو با معترضان در این کشور تشکیل داده است تا دست کم بشنود که مخالفانش چه مى گویند و چه مى خواهند. از میزان عزم و تصمیم او براى پذیرش خواسته مخالفان یا انجام اصلاحات در امور کشور بى خبریم. تنها خود و دولت متزلزلش قادرند میان ترس و شهامت یکى را برگزینند. ترس از مخالف به انحصارگرى و خشونت بیشتر دامن مى زند و شهامت زمینه ساز گفت‌وگو و اصلاحات است؛ اگرچه غالب حکومت هاى خودکامه برداشتى معکوس از این احساسات دارند و ترس را در تن دادن به اصلاحات و سازشگرى و شهامت را در سرکوب و حذف مخالفان تعریف مى کنند.
درک على عبدالله صالح از این دو مفهوم، تکلیف دولت او را مشخص خواهد کرد. او به نخست‌وزیر یمن دستور داده تا سرپرستی این کمیته گفت‌وگومحور و حافظ دولت را برعهده بگیرد. در اینکه مخالفان به گفت‌وگوها تن بدهند و آن را امتیازى حداکثرى بدانند تردید وجود دارد.
تظاهرکنندگان یمنى بعد از وقوع تغییرات در تونس به خیابان ها ریختند و برکناری علی عبدالله صالح و حکومت ۳۲ ساله اش را فریاد زدند. رئیس جمهور نیز مى کوشد با تصمیم تازه خود مانع فروپاشى قدرت شود. او از کمیته منصوب خویش خواسته است به درخواست‌ها و شروط تظاهرکنندگان گوش کنند. او حالا مى خواهد بشنود؛ اگرچه با واسطه یک کمیته پنج نفره. باید منتظر واکنش مخالفان به این راهکار دیرآمد نشست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر