آرامگاه شاه چراغ

آرامگاه شاه چراغ با شکوه ترین و مهم ترین مرکز مذهبی شهرستان شیراز است که گنبد نیلوفری آن به سبک بسیار زیبایی کاشی کاری شده و از دوردست نمایان است. این آرامگاه در نزد شیرازی ها از اهمیت وقداست زیادی برخوردار است و سالانه زایران زیادی برای زیارت این بقعه، راهی شیراز می شوند. حضرت میرسید احمد فرزند امام موسی کاظم (ع) معروف به شاه چراغ برادر حضرت امام رضا (ع) در آغاز قرن سوم هجری به شیراز هجرت نموده و در همان جا وفات یافته است. در زمان اتابک سعد بن زنگی، امیر مقرب الدین مسعود بدرالدین وزیر این شهریار بقعه و گنبدی بر فراز قبر وی ساخت و اتابک نیز رواقی بر آن افزود و سپس تاشی خاتون مادر شاه اسحاق اینجو در سال های 745 تا 750 هجری تعمیرات اساسی در آن انجام داد و بقعه، بارگاه، مدرسه عالی و مدفنی برای خود در جنوب آن ساخت و 30 هزار جزو قرآن نفیس منحصر به فرد با خطوط ثلث طلایی و تذهیب عالی مورخ به سال های 745 و 746 هجری را بر آن وقف نمود. در زمان سلطنت شاه اسماعیل اول به سال 912 متولی بقعه که نامش میرزا حبیب الله شریفی بود تعمیرات اساسی در این بنا انجام داد و در 997 هجری بر اثر زلزله نیمی از بنا منهدم شد و تعمیر مجدد یافت. در قرن سیزدهم هجری نیز این بنا چند بار خراب شد و مجددا تعمیر و مرمت گردید و فتحعلی شاه قاجار در سال 1243 هجری ضریحی بر آن وقف نمود. به علت شکاف های متعددی که گنبد داشت در سال 1337 شمسی آن را برچیدند و به جای آن با آهن و مصالح، بنایی مناسب و قابل دوام و با همان طرح و به هزینه مردم شیراز احداث نمودند.