از نظرات گرفته شده در سايت:
نامه ای از یک دوست ژاپنی برای ایرانیان
سه شنبه, 17 آذر 1388 ساعت 14:10 آرش . اخبار مربوط به سرکوب تظاهرات صلح آمیز مردم ایران نشان می دهد که این کشور در برهه حساسی بسر می برد. هنگامی که پژواک ترکش تازیانه و شمشیر حاکمان خودکامه جمهوری اسلامی بر روی بدن زخمی مردم
آزادیخواه ایران را می شنوم مو بر تنم سیخ می شود. در چنین شرایط بیدادگری، در ایران چگونه باید بدنبال دادگری گشت .
آیا جان و حقوق انسان ها پرارزشترین چیز در جهان نیست که در ایران چنین آسان حکمرانان آن را نادیده می گیرند. من گمان می کنم که مردم ایران راه فراهم کردن یک سیستم سیاسی برپایه مردم سالاری و دمکراسی در کشورشان را در پیش گرفته اند و نمی خواهند که مانند قرون وسطی قدرت حکومتی تنها در دست یک نفر محدود شده و خود را رهبر بی چون و چرا بداند .
این حق مردم ایران است که بخواهند این سیستم غیر مردمی را تغییر بدهند . کشور ژاپن نیز در دوران سیاه پیش از جنگ جهانی دوم دچار چنین چالشی بود و قدرت خودکامه در دست یک نفر به نام امپراتور بود که نتیجه آن جنگ سالاری و گسترش سیاست استیلاگری نیروهای نظامی بود .
آدم هایی که سالیان دراز بر کرسی قدرت می نشینند با گذشت زمان دچار غرور شده و هر چند هم که آدم های خوبی باشند دچار اشتباه می شوند . تنها راه برای پیشگیری از بیراهه رفتن حاکمان قدرت، نهادینه کردن سیستم دمکراسی و نظارت مردمی بر ساختار سیاسی کشور می باشد .
چیزی که مرا شگفت زده کرده این است که کشور ایران با آنکه نام جمهوری را به یدک می کشد، سیستم سیاسی آن بجای شبیه به یک کشور مردم سالار، مانند یک کشور دیکتاتور می باشد و بیشترین قدرت در دست یک نفر به نام رهبر است .
آرزوی من این است که هر چه زودتر مردم ایران به خواسته خود رسیده و برای کشورشان یک ساختار سیاسی مردم سالار و آزاد درست کرده و آن را بسوی آینده ای روشن و پیشرفت هدایت کنند .آرش از ژاپن
نامه ای از یک دوست ژاپنی برای ایرانیان
سه شنبه, 17 آذر 1388 ساعت 14:10 آرش . اخبار مربوط به سرکوب تظاهرات صلح آمیز مردم ایران نشان می دهد که این کشور در برهه حساسی بسر می برد. هنگامی که پژواک ترکش تازیانه و شمشیر حاکمان خودکامه جمهوری اسلامی بر روی بدن زخمی مردم
آزادیخواه ایران را می شنوم مو بر تنم سیخ می شود. در چنین شرایط بیدادگری، در ایران چگونه باید بدنبال دادگری گشت .
آیا جان و حقوق انسان ها پرارزشترین چیز در جهان نیست که در ایران چنین آسان حکمرانان آن را نادیده می گیرند. من گمان می کنم که مردم ایران راه فراهم کردن یک سیستم سیاسی برپایه مردم سالاری و دمکراسی در کشورشان را در پیش گرفته اند و نمی خواهند که مانند قرون وسطی قدرت حکومتی تنها در دست یک نفر محدود شده و خود را رهبر بی چون و چرا بداند .
این حق مردم ایران است که بخواهند این سیستم غیر مردمی را تغییر بدهند . کشور ژاپن نیز در دوران سیاه پیش از جنگ جهانی دوم دچار چنین چالشی بود و قدرت خودکامه در دست یک نفر به نام امپراتور بود که نتیجه آن جنگ سالاری و گسترش سیاست استیلاگری نیروهای نظامی بود .
آدم هایی که سالیان دراز بر کرسی قدرت می نشینند با گذشت زمان دچار غرور شده و هر چند هم که آدم های خوبی باشند دچار اشتباه می شوند . تنها راه برای پیشگیری از بیراهه رفتن حاکمان قدرت، نهادینه کردن سیستم دمکراسی و نظارت مردمی بر ساختار سیاسی کشور می باشد .
چیزی که مرا شگفت زده کرده این است که کشور ایران با آنکه نام جمهوری را به یدک می کشد، سیستم سیاسی آن بجای شبیه به یک کشور مردم سالار، مانند یک کشور دیکتاتور می باشد و بیشترین قدرت در دست یک نفر به نام رهبر است .
آرزوی من این است که هر چه زودتر مردم ایران به خواسته خود رسیده و برای کشورشان یک ساختار سیاسی مردم سالار و آزاد درست کرده و آن را بسوی آینده ای روشن و پیشرفت هدایت کنند .آرش از ژاپن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر